18 mei

Donderdag 18 mei
'T geat on!!!
Dit is de dag waar we naar uit gekeken hebben. Hier hebben we een jaar voor getraind. Ik had er erg veel zin in. De beentjes stonden 03:30 uur naast het bed, even lekker douchen en het tenue aangedaan. Op advies van anderen heb ik in goed overleg met Aukje mijn trouwring afgedaan. Het schijnt dat door vochtophoping bij de vingers de ring de vingers kan beknellen. Best bevrijdend zo zonder trouwring, maar dit terzijde.
Op 4 uur stond het ontbijt klaar. Ik at maar liefst 4 boterhammen. Ik had trek en ik zat er nog van te smullen ook. Daarna werden we om 05:15 uur met de bus naar de start gebracht. Daar stond een fanfare op ons te wachten en speelde geweldig. Ook het Wilhelmus ontbrak niet. Als dan het startschot gaat is dat wel even een kippevelmomentje. Een marathon heb ik nog nooit gelopen. Ik heb getraind tot 35 km, hoe zal het daarna gaan? Wiechert en ik hadden afgesproken dat we niet voor een goede tijd gingen, genieten was ons motto en dat gebben we gedaan!
Het was nog een beetje donker toen we vertrokken. Naarmate het lichter werd, stonden er steeds meer mensen langs de kant om ons aan te moedigen. Wat is dat toch gaaf. Wat heb ik veel handen aangetikt, handen geschud, gefilmd, selfies met hen samen gemaakt (of heet dat onsies?), velen de wave geleerd, noem maar op. Zo indrukwekkend gaaf. Hier doe je het voor. Als iemand van jullie nog een complex/fobie heeft voor het maken van vrienden, dan moet je ook een muskathlon lopen. Dat gaat hier zo makkelijk. Zelfs mij ging het zeer eenvoudig af.
Er waren mensen die met ons meeliepen. Ook Joshua liep met mij mee. Dat is de jongen waar ik eerder over vertelde. Hij is te zien in het filmpje dat Compassion als promotiemateriaal heeft gemaakt. Trouwens wel een triest verhaal. Zijn vader nam het niet allemaal zo nauw op sexueel gebied en is een aantal jaren geleden overleden aan aids. Zijn vrouw, de moeder van Joshua was toen in verwachting van een tweeling. Door die vader heeft de tweeling HIV, de moeder ook en Joshua is ook besmet. Het schijnt dat als Joshua zijn medicijnen niet inneemt het een kwestie van enkele maanden is dat hij overlijdt. Het doet wel wat met je als je dan naast zo'n jongen rent.
Even later lopen er weer andere jongens mee. De één op slippers, de ander op blote voeten en weer een andere jongen op de zondagse schoenen van zijn moeder (of oma). Echt waar, onvoorstelbaar. Er liepen ook twee jonge vrouwen een eindje met ons mee. Ik verdenk ze ervan dat ze al op grote afstand zagen dat ik geen trouwring om had. Ze hadden me toch een plezier met het lopen. Ik heb er leuke opnames van gemaakt. Ze hielden het alleen niet zo lang vol.

Sommigen vinden het misschien niet nodig om zo'n muskathlon helemaal in Oeganda te lopen. Ongetwijfeld ook wel een aantal van jullie. Ik kan daar best inkomen. Toch zeggen ze bij de 4e musketier dat het juist goed is om er ter plekke te zijn. Ze zeggen wel: "Your sweat means more than your money". De mensen vinden het al zo bijzonder dat je speciaal voor hen komt. Daarbij raak je er zelf meer van doordrongen wat voor leed er daadwerkelijk is. Daar wordt de route ook op afgestemd. We liepen door een wat arme buurt, maar de route ging over een fabrieksterrein. Daar werken heel veel mensen in de suikerfabriek onder niet al te beste omstandigheden voor hoofdzakelijk eten en drinken. Het is de vraag of ze daarnaast ook nog loon ontvangen. Werkelijk heel minimaal. Ook vindt er kinderarbeid plaats. Een Indiër is hier de baas en dat is een zeer vermogende man. Als je dan over het fabrieksterrein hard loopt, kan ik niet zeggen dat me dit helemaal onberoerd laat. In het gebied waar we liepen vindt ook veel prostitutie plaats. Vrouwen zien vaak geen andere uitweg om in de prostitutie te gaan om zo aan inkomsten te komen. Een ex-prostituee is maandagavond bij ons geweest om daarover te vertellen. Bij velen rolden de tranen over de wangen bij het horen hiervan. En waar dit soort taferelen zich afspelen lopen wij onze muskathlon. Dat alleen is al heel speciaal. We kunnen niet al het leed van de wereld op onze nek nemen, maar het is een ieder wel aan te raden om te weten wat we speelt en welke rol jij en ik daarin kunnen spelen om de wereld wat beter te krijgen.
Het lopen ging erg goed. De diarree-remmers werkten goed. Wat mij betreft verdient de persoon die dat heeft uitgevonden een Nobelprijs. Tjonge, wat een uitvinding is dat. Verder geen last van kramp. Iedere 3 à 4 km stond er een post, waar he bananen en water kon krijgen. Alles tot in de puntjes verzorgd. De temperatuur was ook goed. Op het laatst begon het wel wat warm te worden. Dat vond ik niet zo geel erg, want zo kleurde ik mooi wat bij. De mensen moeten toch weten dat ik op vakantie ben geweest... De tijd was iets van 5 uur en 3 kwartier, wat niet iets is om over naar huis te schrijven. We hebben echt niet liggen zonnen, maar wel volop genoten.
Nu 42 km verder en een hele ervaring rijker! Mooi om deze tocht met Wiechert te lopen. Dat is ook een kanjer. Onvergetelijk was het. Jullie allemaal heel veel dank voor alle bemoedigende woorden en aansporingen. Dat heeft zeker geholpen!