Het laatste verslag

Met een heerlijk gevoel viel ik donderdagavond in slaap. Een dag met prachtige belevenissen. Het onthaal van de mensen daar was hartverwarmend. Wat een extra glans gaf, was dat ik eerst ‘broer’ Basoga tegen het lijf liep tussen al de jongeren. Hij herkende mij goed en het was geweldig leuk om hem te zien. later zag ik Ruth met tante en oma ook. Ruth hoefde zowaar niet te huilen. Afgelopen dinsdag was ze ook zonder familie en dan is het ook wel lastig om een ochtend met zo’n blanke, overigens zeer vriendelijk ogende man, te moeten doorbrengen. Gaaf dat ze erbij waren. En wat zo lief was, was dat ze 3 cadeautjes voor Davita, Manouk en Jenita had meegebracht. Met daarbij een handgeschreven brief als bedankje voor de pakjes die de meiden voor hen hadden gekocht.
Na afloop hoorden we ook de verhalen van anderen. Twee van onze groep hadden de Ultraloop gelopen. Dit is een afstand van 63 km. Wat een enorme afstand. Petje af! Van een andere loopster hoorden we dat een jongen 10 km met haar had meegelopen op blote voeten. Ze raakten tijdens de loop met elkaar in gesprek en de jongen had het niet ruim thuis, dat zag je ook aan de kleren die hij droeg. Ongeveer 7 km voor de finish besloot zij haar schoenen uit te doen. Zij deed deze schoenen bij de jongen aan en zo renden ze samen verder. Hij met hardloopschoenen en zij op blote voeten. Samen gingen ze vol emoties de finish over. Een prachtverhaal en zo zijn er veel meer verhalen die we onder het eten en in de bus met elkaar deelden.

Donderdag een heerlijke rustige avond gehad. Mooi om de verhalen van anderen te horen. Ik heb nog wat filmpjes en foto’s terug gekeken. Ik kijk erg goed op terug de marathon. Een geweldige ervaring. Vrijdag was een reisdag naar de luchthaven. Om 23:30 uur vertrokken we gisteravond en vanmorgen kwamen we om 07:00 uur aan op Schiphol. Wiechert en ik zouden met de trein weer terug rijden naar Baarn om daar verder met de auto naar Zwolle te rijden. Toen we door de deuren de ontvangsthal in liepen stonden daar tientallen mensen klappend de muskathleten op te wachten. En wie zag ik daar tot mijn stomme verbazing: Aukje met Manouk, Jenita en Justin. Met een prachtig spandoek! Wauw, dat is nog eens een warm welkom! Daar had ik niet op gerekend. Wat een ontvangst. Geweldig leuk om hen weer te zien en te spreken. Acht dagen is ook best lang… (voor mij). Dan ervaar je ook enorme dankbaarheid voor het prachtige gezin waar ik deelgenoot van mag zijn. Bedankt Aukje & kinderen! Gaaf dat jullie er waren.

Sommigen van jullie vonden mijn haar misschien niet altijd even netjes zitten op de foto’s. Nou, dat kan kloppen. Ik was namelijk vergeten om een kam of borstel mee te nemen. Dat is ook het enige dat ik vergeten ben om mee te nemen. Verder heeft Aukje werkelijk aan alles gedacht! Niets vergeten. Top.

Zo, dit is mijn laatste verslag. Bedankt voor het enorme meeleven dat ik van jullie mocht ontvangen. Velen hebben gemaild, geappt, gebeld, gereageerd op deze verslagen en ook voor de reis gebeden. Dat voelde als een warme deken. Erg bedankt daarvoor. Ik ben ook erg dankbaar dat ik de gezondheid heb om dit te kunnen doen. Soms beseffen we dat niet, maar het is een voorrecht om dit in volle gezondheid te mogen doorleven.
Voor mij was het ook een bemoediging om te zien dat het geven van geld zin heeft aan een organisatie als Compassion. Ik heb nu met eigen ogen gezien dat het geld echt goed terecht komt. Compassion heeft er weer een ambassadeur bij!

Hartelijke groeten en bedankt voor alle steun, in welke vorm dan ook.
Hans