Maandag 15 mei
Door: Hans
Blijf op de hoogte en volg Hans
16 Mei 2017 | Tanzania, Uganda
Maandag:
Vandaag zou het een speciale dag worden, want we gaan ons sponsorkindje ontmoeten. Ik ga het kindje ontmoeten dat Manouk & Jenita met vriendin Davita gezamenlijk ondersteunen. Ze heet Ruth Witness. Hier had ik best naar uitgekeken. Wij als muskathlongroep werden opgedeeld in 4 groepen en een ieder ging naar de Compassioncompound waar jouw sponsorkind het dichtst bij woont. Zo zat ik niet in dezelfde groep als makker Wiechert. Ik moest hem loslaten in de hoop dat hij zich een dag zonder mij staande zou houden. Later heb ik vernomen dat hij zich kranig heeft gehouden. Super!
Voor mij was het ongeveer een half uurtje rijden vanaf ons hotel. Toen we daar aankwamen werden we groots onthaald. Er was muziek, er werd gedanst en de kleinste kinderen hadden een erehaag voor ons gemaakt. Een zeer warm welkom!
Na enkele speeches van het community aldaar, werden de kinderen gebracht. Iedereen behalve Ruth... Zij moest nog van wat verder komen. Ik moest nog even geduld hebben. Dat is altijd lastig voor mij, maar nu helemaal. Het duurde zeker nog wel 20 minuten wat wel een uur leek. Maar toen kwam ze en ze huilde. Nu kun je je dat misschien voorstellen als ze mij ziet, maar ze huilde echt al VOORDAT ze mij gezien had... (Ja, ik ben jullie voor!) Ruth is echt een droppie. Ze is 3 jaar en wordt in september 4 jaar. Gelukkig huilde ze maar even. Haar broer Basoga was er ook bij. Hij is 8 jaar. Hij zorgde als een superbroer voor haar. Nu kon niet iedereen direct naar het huis van je sponsorkind en daarom ging ik eerst mee met het sponsorkindje Gloria genaamd van Esther, iemand anders van de muskathlon. Ruth en broer Basoga met hun tante gingen ook mee in de auto. Dat was nog even een kwartiertje rijden met een Toyota Corolla. Over de ruimte van een Toyota natuurlijk geen kwaad woord, maar we reden met 9 personen erheen en dat is best krap. Ik zat met 6(!) personen op de achterbank. Daarvan waren 2 vrouw. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat vrouwen het mooi vinden in Oeganda om een redelijke derrière te kweken en in stand te houden. Het gevolg daarvan is dat ik niet heel veel plek op de achterbank had. Nu ben ik door het trainen ook wel broodmager geworden, maar dit was voor mij erg krap. Rechts van mij zat de nòg dunnere vader van Gloria. Met nog 2 kinderen erbij waren we met ons zessen compleet op de achterbank en met 3 personen voorin reden we met de krachtige middagzon op het dak de zandweggetjes over. Heel gezellig. Een prachtige belevenis!
We kwamen aan bij het huis van het sponsorkindje van Esther. Ze woont in een stenen huis, wat ik wel eens kleiner heb gezien. Nu wonen ze daar wel met z'n zevenen in. Vader geen baan, dus weinig inkomsten. Ze zijn erg dankbaar dat hun dochter gesponsord wordt. Goed om te zien dat het werkt en dat alles goed terecht komt.
Toen we weer terugreden naar het Compassion-compound wachtte daar een verrassing. De oma van sponsorkind Ruth en broer Basoga was er en ze vroeg of ik haar huis wilde zien. Graag natuurlijk! Ik liep met hen het compound af over zandweggetjes naar hun huis. Onderweg veel mensen begroet en gesproken. Nu is nagefloten worden in Nederland mij niet vreemd, maar hier zat iedereen naar je te kijken. Je bent toch wel een bijzondere verschijning als blanke man. We kwamen bij het huis aan en dat was niet groot. Misschien 3x3 Meter. Tante met haar man en grootmoeder zorgen om beurten voor Ruth en Basoga met nog 2 andere kinderen van henzelf. Hun eigen ouders hebben de kinderen verlaten toen Ruth 3 maanden oud was. Ze hebben nooit meer wat van zich laten horen. Erg triest. Ik ben blij, trots en vooral dankbaar voor mijn meiden en Davita dat ze Ruth en daarmee haar gezin ondersteunen! Ze waren ook erg blij met de cadeautjes die jullie gaven. Daarna zijn we nog naar het schooltje van Ruth geweest. Haar juf liet het ons zien. Het lokaal was, niet gelogen(deze keer), 4m bij 3,5m. Ik denk dat veel slaapkamers van jullie groter zijn. Nu is het ook geen lokaal waar bijles gegeven wordt, maar ze zitten daar in met 27(!) leerlingen. Haast niet te doen. Onvoorstelbaar. Nu is het weer natuurlijk vaak goed, zodat ze ook vaak naar buiten kunnen, maar toch. Ze liet mij ook het rapport zien van Ruth. Op sommige onderdelen zag ik nog wel verbeterpunten, maar over het algemeen was ik wel tevreden over haar resultaten...
Hierna gingen we weer terug naar het compound, waar ik steeds omringd werd door kinderen. Ze kunnen daar zeker nog wel wat liefde gebruiken. Mooi om wat te kunnen geven. Ik vond het best een emotionele dag, ook een prachtige, waardevolle dag. Ik voel me rijk gezegend dat ik hier kan en mag zijn. Ik ben hier in Oeganda terwijl Jenita midden in haar eindexamens zit en zo haar best doet met leren. Woensdag wordt Ruben 10 jaar. Zelfs de jongste bij ons heeft 2 cijfers in zijn leeftijd. Dit zijn eigenlijk wel momenten waar je als je zelf respecterende vader bij wilt (moet) zijn. Dat vind ik ook echt wel een gemis. Toch mocht ik van hen èn van Aukje hier naar toe. Daar ben ik heel blij om. Heel veel dank daarvoor!
Vandaag zou het een speciale dag worden, want we gaan ons sponsorkindje ontmoeten. Ik ga het kindje ontmoeten dat Manouk & Jenita met vriendin Davita gezamenlijk ondersteunen. Ze heet Ruth Witness. Hier had ik best naar uitgekeken. Wij als muskathlongroep werden opgedeeld in 4 groepen en een ieder ging naar de Compassioncompound waar jouw sponsorkind het dichtst bij woont. Zo zat ik niet in dezelfde groep als makker Wiechert. Ik moest hem loslaten in de hoop dat hij zich een dag zonder mij staande zou houden. Later heb ik vernomen dat hij zich kranig heeft gehouden. Super!
Voor mij was het ongeveer een half uurtje rijden vanaf ons hotel. Toen we daar aankwamen werden we groots onthaald. Er was muziek, er werd gedanst en de kleinste kinderen hadden een erehaag voor ons gemaakt. Een zeer warm welkom!
Na enkele speeches van het community aldaar, werden de kinderen gebracht. Iedereen behalve Ruth... Zij moest nog van wat verder komen. Ik moest nog even geduld hebben. Dat is altijd lastig voor mij, maar nu helemaal. Het duurde zeker nog wel 20 minuten wat wel een uur leek. Maar toen kwam ze en ze huilde. Nu kun je je dat misschien voorstellen als ze mij ziet, maar ze huilde echt al VOORDAT ze mij gezien had... (Ja, ik ben jullie voor!) Ruth is echt een droppie. Ze is 3 jaar en wordt in september 4 jaar. Gelukkig huilde ze maar even. Haar broer Basoga was er ook bij. Hij is 8 jaar. Hij zorgde als een superbroer voor haar. Nu kon niet iedereen direct naar het huis van je sponsorkind en daarom ging ik eerst mee met het sponsorkindje Gloria genaamd van Esther, iemand anders van de muskathlon. Ruth en broer Basoga met hun tante gingen ook mee in de auto. Dat was nog even een kwartiertje rijden met een Toyota Corolla. Over de ruimte van een Toyota natuurlijk geen kwaad woord, maar we reden met 9 personen erheen en dat is best krap. Ik zat met 6(!) personen op de achterbank. Daarvan waren 2 vrouw. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat vrouwen het mooi vinden in Oeganda om een redelijke derrière te kweken en in stand te houden. Het gevolg daarvan is dat ik niet heel veel plek op de achterbank had. Nu ben ik door het trainen ook wel broodmager geworden, maar dit was voor mij erg krap. Rechts van mij zat de nòg dunnere vader van Gloria. Met nog 2 kinderen erbij waren we met ons zessen compleet op de achterbank en met 3 personen voorin reden we met de krachtige middagzon op het dak de zandweggetjes over. Heel gezellig. Een prachtige belevenis!
We kwamen aan bij het huis van het sponsorkindje van Esther. Ze woont in een stenen huis, wat ik wel eens kleiner heb gezien. Nu wonen ze daar wel met z'n zevenen in. Vader geen baan, dus weinig inkomsten. Ze zijn erg dankbaar dat hun dochter gesponsord wordt. Goed om te zien dat het werkt en dat alles goed terecht komt.
Toen we weer terugreden naar het Compassion-compound wachtte daar een verrassing. De oma van sponsorkind Ruth en broer Basoga was er en ze vroeg of ik haar huis wilde zien. Graag natuurlijk! Ik liep met hen het compound af over zandweggetjes naar hun huis. Onderweg veel mensen begroet en gesproken. Nu is nagefloten worden in Nederland mij niet vreemd, maar hier zat iedereen naar je te kijken. Je bent toch wel een bijzondere verschijning als blanke man. We kwamen bij het huis aan en dat was niet groot. Misschien 3x3 Meter. Tante met haar man en grootmoeder zorgen om beurten voor Ruth en Basoga met nog 2 andere kinderen van henzelf. Hun eigen ouders hebben de kinderen verlaten toen Ruth 3 maanden oud was. Ze hebben nooit meer wat van zich laten horen. Erg triest. Ik ben blij, trots en vooral dankbaar voor mijn meiden en Davita dat ze Ruth en daarmee haar gezin ondersteunen! Ze waren ook erg blij met de cadeautjes die jullie gaven. Daarna zijn we nog naar het schooltje van Ruth geweest. Haar juf liet het ons zien. Het lokaal was, niet gelogen(deze keer), 4m bij 3,5m. Ik denk dat veel slaapkamers van jullie groter zijn. Nu is het ook geen lokaal waar bijles gegeven wordt, maar ze zitten daar in met 27(!) leerlingen. Haast niet te doen. Onvoorstelbaar. Nu is het weer natuurlijk vaak goed, zodat ze ook vaak naar buiten kunnen, maar toch. Ze liet mij ook het rapport zien van Ruth. Op sommige onderdelen zag ik nog wel verbeterpunten, maar over het algemeen was ik wel tevreden over haar resultaten...
Hierna gingen we weer terug naar het compound, waar ik steeds omringd werd door kinderen. Ze kunnen daar zeker nog wel wat liefde gebruiken. Mooi om wat te kunnen geven. Ik vond het best een emotionele dag, ook een prachtige, waardevolle dag. Ik voel me rijk gezegend dat ik hier kan en mag zijn. Ik ben hier in Oeganda terwijl Jenita midden in haar eindexamens zit en zo haar best doet met leren. Woensdag wordt Ruben 10 jaar. Zelfs de jongste bij ons heeft 2 cijfers in zijn leeftijd. Dit zijn eigenlijk wel momenten waar je als je zelf respecterende vader bij wilt (moet) zijn. Dat vind ik ook echt wel een gemis. Toch mocht ik van hen èn van Aukje hier naar toe. Daar ben ik heel blij om. Heel veel dank daarvoor!
-
16 Mei 2017 - 16:24
De Bakkertjes Uit Oisterwijk:
Wat een emotionele ervaringen, Hans! Geweldig en indrukwekkend!
heel veel succes alvast ook voor morgen!
-
16 Mei 2017 - 16:32
Angelique:
Je schrijft zo leuk en beeldend Hans, ik zie het zo voor me.. ook zonder foto's! Prachtig prachtig! Knijp nog maar eens goed in je arm dat dit op 1 dagje vliegafstand op dezelfde aarde is...Indrukwekkend! -
16 Mei 2017 - 16:32
Nr. 10:
Ha Hans
Wat een ervaringen, geweldig om dit met jou mee te mogen beleven!
De Dag komt nu wel dichtbij, we zullen voor jullie duimen dat alles goed mag gaan.
Heel veel succes!
Groeten van nr. 10
-
16 Mei 2017 - 18:32
Davita :
Hoi Hans,
Wat leuk om je verhalen zo te lezen, je kan goed vertellen ;) Bijzonder ook dat je Ruth hebt ontmoet en wat goed om te horen dat het zo mooi was, voor zowel hen als jou. Indrukwekkend hoor!
Nog een hele mooie tijd gewenst daar en natuurlijk heel veel succes donderdag! -
16 Mei 2017 - 21:40
Buurtje Nr 8:
Ha muzungu.
Fijn om weer wat te lezen. Wat een techniek toch weer.
Mooi dat je Ruth ontmoet hebt. Dat maakt het zo dichtbij voor jullie.
Extra motivatie om door te blijven ondersteunen.
Nog maar een paar uur en je moet aan de bak. Succes met de laatste voorbereidingen. En geniet vooral! Je doel is wat dat betreft al bereikt.
Groetjes aan Wiechert.
Groetjes nr 6
-
16 Mei 2017 - 22:00
H,van Den Arend:
Dag Hans,
Even een korte reactie op jouw geweldig mooie en interessante verslag. We hebben ervan genoten. De reis met dikke dames in de royale Toyota lijkt me in de grote hitte niet iets om naar uit te zien; maar jij hebt genoten. - Fijn dat je het sponsor kindje van Manouk, Jenita en Davita hebt gezien. Welke taal kon je met Ruth spreken. - Ben je al wat aan de warmte gewend? - Heb je nog tijd om te treainen of voel je je er al helemaal klaar voor? Wij maken het goed, beleven de 2e bijna zomerse dag (morgen w.s. de laatste voorlopig) en zien in spanning uit naar de donderdag. Hartelijke groeten, ook aan Wiecher. M & P -
16 Mei 2017 - 22:03
Erik:
Hallo Hans, mooie verslagen over je belevenissen.
Ais je schrijft heb je best wel humor -
16 Mei 2017 - 22:42
Heit En Mem:
Heerlijk zo'n ritje in de auto! Je zat er warmpjes bij....
Wat een schatje die Ruth.
Onvoorstelbaar als de ouders de kinderen in de steek laten. De reden zal wel best moeilijk zijn, want vergeten zullen ze hen nooit denken wij.
En nu in die warmte...stap voor stap! Sterkte.
Groetjes, ook aan Wiechert. Heit en mem -
17 Mei 2017 - 01:21
Berber:
Hoi Hans,
Wat moest ik lachen om jou 'Toyota' verhaal! Geweldig! Ik zie het al voor me!
Heel veel sterkte voor de 'loop der lopen'.
Groetnis Berber -
17 Mei 2017 - 21:43
KJDJ:
Mooi om te lezen Hans! Je schrijft aardig beeldend!
Bijzonder om het meisje met de foto van de meiden te zien!
Veel succes morgen!
-
18 Mei 2017 - 00:20
Hester:
De derrières, wat een verhaal; ik zie helemaal voor me! :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
